ΣΆΒΒΑΤΟ, 28 ΜΆΡΤΙΟΣ 2009 00:00
Ακούγαμε συχνά απ’ τους κυβερνώντες ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την καθημερινότητα του πολίτη.
Γράφει ο Π. ΚόρπαςΤο παίρνανε διάφοροι δημοτικοί άρχοντες και δημοτικοί σύμβουλοι και το αναπαράγανε σαν παπαγαλάκια και σκεφτόμουνα σε ποια χώρα ζούμε; Έχουμε λύσει όλα τα άλλα και ασχολούμαστε με την καθημερινότητα του πολίτη;
Βέβαια και οι κυβερνώντες το ’παιρναν σαν παπαγαλάκια από τους κυβερνώντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί όμως υπήρχαν μεσαία στρώματα που καλύψανε τις υλικές τους ανάγκες. Είναι τα στρώματα που αναζητήσανε μετά την ανία της κατανάλωσης κάτι άλλο. Είναι τα λεγόμενα στρώματα με μεταϋλιστικές ανάγκες . Μην ξεχνάμε πως απ’ αυτά τα στρώματα με μεταϋλιστικές ανάγκες, πολλοί πήγαν στους Οικολόγους-Πράσινους της Γερμανίας και άλλων χωρών. Βέβαια, σε καταστάσεις πόλωσης, διαλέγουν ποιον θ’ αφήσουν και με ποιον θα πάνε και βέβαια πήγαν μ’ αυτούς που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία με βόμβες ουρανίου. Μια χαρά Πράσινοι…
Η Ελλαδίτσα όμως; Έλυσε όλα τα άλλα και θέλει να λύσει την «ποιότητα ζωής του πολίτη», λες και του έχει εξασφαλιστεί η ζωή; Απεναντίας αυτό ήταν για να κάνουμε κάτι μιας και δεν μπορούμε να λύσουμε τα βασικά και επείγοντα. Η κρίση όμως βοήθησε για να δούμε πως αυτή η χώρα πλέει για 60 χρόνια μετά τον πόλεμο, χωρίς προσανατολισμό ή μάλλον ενδίδουν όλοι στα παρασιτικά στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας και γι’ αυτό δεν ασχολούμαστε με παραγωγικές δραστηριότητες που αυτές μόνον είναι παντός καιρού.
Πρέπει να συζητήσουμε κάποτε για το ρόλο που έπαιξε η Οικοδομή στην Ελλάδα και να δούμε τις ευθύνες όλων και των συνδικάτων που, μετά την κρίση της στις κατοικίες, μετατοπίστηκαν οι δραστηριότητές της στα μεγάλα δημόσια έργα. Πολλά τα λεφτά Άρη…
Θέλω να πω μόνο δύο κουβέντες για τα οικοδομικά έργα, ότι είναι παραγωγική δραστηριότητα μόνο όσο κατασκευάζονται, είναι αναπτυξιακά μέχρι να τελειώσουν. Ένα εργοστάσιο όμως δημιουργεί ανάπτυξη και όταν γίνεται και όταν αρχίζει να λειτουργεί. Ιδιαίτερα αν απευθύνεται στην τοπική αγορά ή στην περιφέρεια, έχει λιγότερους κραδασμούς απ’ τις διεθνείς εξελίξεις.
Ο Πολίτης είναι μπερδεμένος στο να καταλάβει το τι είναι κακό και τι είναι κακό και βέβαια πολλές φορές δεν βλέπει την Αλήθεια γιατί, αν και «πονηρά» σκεπτόμενος, θεωρεί ότι θα ’χει ένα μικρό όφελος.
Είχα γράψει σε προηγούμενο κείμενο ότι, όταν βλέπουμε γέφυρες «Αττικές Οδούς» και προαστιακούς μετά την άνεση θα διαπιστώσεις ότι αυτό θα οδηγήσει να καταπιεί η Αθήνα όλο το λεκανοπέδιο και να φτάσει μέχρι την Κόρινθο. Σε μια ώρα απ’ τον τόπο κατοικίας φτάνεις στον τόπο εργασίας. Ο Πολίτης λοιπόν θα σκεφτεί πως «θα αποχτήσουν αξία επιτέλους τα χωράφια που έχω στη Μάνδρα, στη Νέα Πέραμο, στους Αγ. Θεοδώρους, γιατί θα γίνουν οικόπεδα. Έτσι όμως φτιάχνουμε ένα εκρηκτικό ηφαίστειο χωρίς μέλλον που κοιτάζουμε τα μικροσυμφέροντα του παρόντος.
Ας δούμε όμως πώς διαχειρίζονται την καθημερινότητά μας οι κρατούντες. Παίρνεις το τρένο για Πελοπόννησο και χαίρεσαι. Αν κάνεις το λάθος όμως και επιστρέψεις με τρένο που δεν φτάνει στο Σταθμό Λαρίσης, γίνεσαι «Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο». Πρέπει να πας στη Νερατζιώτισσα να πάρεις τρένο για Ομόνοια. Εκεί ανακαλύπτεις ότι το τρένο πάει μέχρι τα Άνω Πατήσια, σε παραλαμβάνει λεωφορείο και σε πηγαίνει στην Αττική για να πάρεις Μετρό. Ταυτόχρονα δεν μπορείς να πας στη Δουκίσσης Πλακεντίας να πάρεις Μετρό για Σύνταγμα, γιατί το Μετρό φτάνει μέχρι την Εθνική Άμυνα. Σιγά ρε παιδιά! Τέτοιος οργασμός έργων; Κανένας δεν σκέφτηκε να μη γίνουν οι διακοπές ταυτόχρονα; Κατά τα άλλα θα σβήσουμε τα φώτα για μια ώρα. Γίνανε όλοι Οικολόγοι, επιτέλους… Όταν χρειάζεται να πάρουμε κασμά για να γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε πράσινο, εκεί ζοριζόμαστε…
Πρέπει οι Πολίτες να ενεργοποιηθούμε και να πάρουμε πρωτοβουλίες και παραγωγικές, συνεταιριστικές, εναλλακτικές. Γιατί κανείς δεν θα μας γλιτώσει απ’ την κρίση. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, αυτά είναι μοντέλα που κάποιος μπορεί να δει με ένα άλλο τρόπο, να διαθέτει το χρόνο του σε κάτι αυτοδιαχειριστικό και δημιουργικό, έξω απ’ αυτό που μας θέλουν να είμαστε καταναλωτικά γουρούνια…
Αν δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε, πρέπει να τ’ αλλάξουμε. Λύση δεν είναι η καταστροφικότητα, θέτοντας στους Πολίτες συνέχεια συμβολισμούς. Καίμε μια Τράπεζα γιατί είναι σύμβολο του Καπιταλισμού. Οι παλαιότεροι Αναρχικοί που διάβαζαν, θα θυμούνται την Κοινωνία του Θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ. Τι κάνει λοιπόν αυτός που σπάει μια Τράπεζα; Δίνει τροφή στα κανάλια, στην Κοινωνία του Θεάματος και ταυτόχρονα οι Κατασταλτικοί Μηχανισμοί αυξάνονται και δεν γίνεται μόνο γι’ αυτούς που τα σπάνε, αλλά και γ’ αυτούς που αγωνίζονται για να μην κλείσει το εργοστάσιο που δουλεύουν.
Υπάρχουν ιδέες που δεν χρειάζονται κουκούλα. Η κοινωνική Οικολογία του Μάραιη Μπούκτσιν είναι μια λύση για τον αναρχικό χώρο που δεν θέλει να φοράει κουκούλες. Εκτός και θέλει το πρωί να ’ναι γιάπις και το βράδυ να γίνεται αναρχικός και να φοράει κουκούλα για να κρύβεται. Η λογική της σύγκρουσης σπέρνει το φόβο και κάθε μέρα θα είσαστε λιγότεροι και πιο απελπισμένοι. Η κοινωνία θα συνεχίσει χωρίς να χρειάζεται την εγωκεντρικότητά μας. Ο φόβος λειτουργεί αργότερα, όταν φεύγουμε απ’ τη σύγκρουση και γυρνάμε μόνοι μας στο σπίτι. Μετά απ’ αυτό κάποιοι μένουμε σπίτι. Υπάρχει άλλος δρόμος. Ναι, ο δρόμος της δημιουργικότητας. Χτίζω κάτι δικό διαφορετικό απ’ αυτό που δεν μ’ αρέσει. Το συγκρίνω και αντιπαλεύω αυτό που φτιάχνω μ’ αυτό που δεν μ’ αρέσει. Κι όποιο νικήσει. Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι ένα ταξίδι για την Ιθάκη.
Στο επόμενο φύλλο θα παρουσιάσουμε ένα διάσιμο κουκουλοφόρο. Για να δούμε πως υπάρχουν λογιών-λογιών κουκούλες. Τον Υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας ή Κομαντάντε Zero. Τον ξέρουν όλοι με κουκούλα. Γιατί αυτό που κάνει δεν είναι προσωπικό αλλά κοινωνικό. Δεν χρειάζεται BONUS. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ ποιος είναι. Αυτό είναι το Δίλημμα Καταστροφή ή Δημιουργικότητα.
Παναγιώτης Κόρπας
Εκπαιδευτικός –
Οικονομολόγος
Ακούγαμε συχνά απ’ τους κυβερνώντες ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε με την καθημερινότητα του πολίτη.
Το παίρνανε διάφοροι δημοτικοί άρχοντες και δημοτικοί σύμβουλοι και το αναπαράγανε σαν παπαγαλάκια και σκεφτόμουνα σε ποια χώρα ζούμε; Έχουμε λύσει όλα τα άλλα και ασχολούμαστε με την καθημερινότητα του πολίτη;
Βέβαια και οι κυβερνώντες το ’παιρναν σαν παπαγαλάκια από τους κυβερνώντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί όμως υπήρχαν μεσαία στρώματα που καλύψανε τις υλικές τους ανάγκες. Είναι τα στρώματα που αναζητήσανε μετά την ανία της κατανάλωσης κάτι άλλο. Είναι τα λεγόμενα στρώματα με μεταϋλιστικές ανάγκες . Μην ξεχνάμε πως απ’ αυτά τα στρώματα με μεταϋλιστικές ανάγκες, πολλοί πήγαν στους Οικολόγους-Πράσινους της Γερμανίας και άλλων χωρών. Βέβαια, σε καταστάσεις πόλωσης, διαλέγουν ποιον θ’ αφήσουν και με ποιον θα πάνε και βέβαια πήγαν μ’ αυτούς που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία με βόμβες ουρανίου. Μια χαρά Πράσινοι…
Η Ελλαδίτσα όμως; Έλυσε όλα τα άλλα και θέλει να λύσει την «ποιότητα ζωής του πολίτη», λες και του έχει εξασφαλιστεί η ζωή; Απεναντίας αυτό ήταν για να κάνουμε κάτι μιας και δεν μπορούμε να λύσουμε τα βασικά και επείγοντα. Η κρίση όμως βοήθησε για να δούμε πως αυτή η χώρα πλέει για 60 χρόνια μετά τον πόλεμο, χωρίς προσανατολισμό ή μάλλον ενδίδουν όλοι στα παρασιτικά στρώματα της Ελληνικής Κοινωνίας και γι’ αυτό δεν ασχολούμαστε με παραγωγικές δραστηριότητες που αυτές μόνον είναι παντός καιρού.
Πρέπει να συζητήσουμε κάποτε για το ρόλο που έπαιξε η Οικοδομή στην Ελλάδα και να δούμε τις ευθύνες όλων και των συνδικάτων που, μετά την κρίση της στις κατοικίες, μετατοπίστηκαν οι δραστηριότητές της στα μεγάλα δημόσια έργα. Πολλά τα λεφτά Άρη…
Θέλω να πω μόνο δύο κουβέντες για τα οικοδομικά έργα, ότι είναι παραγωγική δραστηριότητα μόνο όσο κατασκευάζονται, είναι αναπτυξιακά μέχρι να τελειώσουν. Ένα εργοστάσιο όμως δημιουργεί ανάπτυξη και όταν γίνεται και όταν αρχίζει να λειτουργεί. Ιδιαίτερα αν απευθύνεται στην τοπική αγορά ή στην περιφέρεια, έχει λιγότερους κραδασμούς απ’ τις διεθνείς εξελίξεις.
Ο Πολίτης είναι μπερδεμένος στο να καταλάβει το τι είναι κακό και τι είναι κακό και βέβαια πολλές φορές δεν βλέπει την Αλήθεια γιατί, αν και «πονηρά» σκεπτόμενος, θεωρεί ότι θα ’χει ένα μικρό όφελος.
Είχα γράψει σε προηγούμενο κείμενο ότι, όταν βλέπουμε γέφυρες «Αττικές Οδούς» και προαστιακούς μετά την άνεση θα διαπιστώσεις ότι αυτό θα οδηγήσει να καταπιεί η Αθήνα όλο το λεκανοπέδιο και να φτάσει μέχρι την Κόρινθο. Σε μια ώρα απ’ τον τόπο κατοικίας φτάνεις στον τόπο εργασίας. Ο Πολίτης λοιπόν θα σκεφτεί πως «θα αποχτήσουν αξία επιτέλους τα χωράφια που έχω στη Μάνδρα, στη Νέα Πέραμο, στους Αγ. Θεοδώρους, γιατί θα γίνουν οικόπεδα. Έτσι όμως φτιάχνουμε ένα εκρηκτικό ηφαίστειο χωρίς μέλλον που κοιτάζουμε τα μικροσυμφέροντα του παρόντος.
Ας δούμε όμως πώς διαχειρίζονται την καθημερινότητά μας οι κρατούντες. Παίρνεις το τρένο για Πελοπόννησο και χαίρεσαι. Αν κάνεις το λάθος όμως και επιστρέψεις με τρένο που δεν φτάνει στο Σταθμό Λαρίσης, γίνεσαι «Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο». Πρέπει να πας στη Νερατζιώτισσα να πάρεις τρένο για Ομόνοια. Εκεί ανακαλύπτεις ότι το τρένο πάει μέχρι τα Άνω Πατήσια, σε παραλαμβάνει λεωφορείο και σε πηγαίνει στην Αττική για να πάρεις Μετρό. Ταυτόχρονα δεν μπορείς να πας στη Δουκίσσης Πλακεντίας να πάρεις Μετρό για Σύνταγμα, γιατί το Μετρό φτάνει μέχρι την Εθνική Άμυνα. Σιγά ρε παιδιά! Τέτοιος οργασμός έργων; Κανένας δεν σκέφτηκε να μη γίνουν οι διακοπές ταυτόχρονα; Κατά τα άλλα θα σβήσουμε τα φώτα για μια ώρα. Γίνανε όλοι Οικολόγοι, επιτέλους… Όταν χρειάζεται να πάρουμε κασμά για να γκρεμίσουμε και να φτιάξουμε πράσινο, εκεί ζοριζόμαστε…
Πρέπει οι Πολίτες να ενεργοποιηθούμε και να πάρουμε πρωτοβουλίες και παραγωγικές, συνεταιριστικές, εναλλακτικές. Γιατί κανείς δεν θα μας γλιτώσει απ’ την κρίση. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, αυτά είναι μοντέλα που κάποιος μπορεί να δει με ένα άλλο τρόπο, να διαθέτει το χρόνο του σε κάτι αυτοδιαχειριστικό και δημιουργικό, έξω απ’ αυτό που μας θέλουν να είμαστε καταναλωτικά γουρούνια…
Αν δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε, πρέπει να τ’ αλλάξουμε. Λύση δεν είναι η καταστροφικότητα, θέτοντας στους Πολίτες συνέχεια συμβολισμούς. Καίμε μια Τράπεζα γιατί είναι σύμβολο του Καπιταλισμού. Οι παλαιότεροι Αναρχικοί που διάβαζαν, θα θυμούνται την Κοινωνία του Θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ. Τι κάνει λοιπόν αυτός που σπάει μια Τράπεζα; Δίνει τροφή στα κανάλια, στην Κοινωνία του Θεάματος και ταυτόχρονα οι Κατασταλτικοί Μηχανισμοί αυξάνονται και δεν γίνεται μόνο γι’ αυτούς που τα σπάνε, αλλά και γ’ αυτούς που αγωνίζονται για να μην κλείσει το εργοστάσιο που δουλεύουν.
Υπάρχουν ιδέες που δεν χρειάζονται κουκούλα. Η κοινωνική Οικολογία του Μάραιη Μπούκτσιν είναι μια λύση για τον αναρχικό χώρο που δεν θέλει να φοράει κουκούλες. Εκτός και θέλει το πρωί να ’ναι γιάπις και το βράδυ να γίνεται αναρχικός και να φοράει κουκούλα για να κρύβεται. Η λογική της σύγκρουσης σπέρνει το φόβο και κάθε μέρα θα είσαστε λιγότεροι και πιο απελπισμένοι. Η κοινωνία θα συνεχίσει χωρίς να χρειάζεται την εγωκεντρικότητά μας. Ο φόβος λειτουργεί αργότερα, όταν φεύγουμε απ’ τη σύγκρουση και γυρνάμε μόνοι μας στο σπίτι. Μετά απ’ αυτό κάποιοι μένουμε σπίτι. Υπάρχει άλλος δρόμος. Ναι, ο δρόμος της δημιουργικότητας. Χτίζω κάτι δικό διαφορετικό απ’ αυτό που δεν μ’ αρέσει. Το συγκρίνω και αντιπαλεύω αυτό που φτιάχνω μ’ αυτό που δεν μ’ αρέσει. Κι όποιο νικήσει. Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι ένα ταξίδι για την Ιθάκη.
Στο επόμενο φύλλο θα παρουσιάσουμε ένα διάσιμο κουκουλοφόρο. Για να δούμε πως υπάρχουν λογιών-λογιών κουκούλες. Τον Υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας ή Κομαντάντε Zero. Τον ξέρουν όλοι με κουκούλα. Γιατί αυτό που κάνει δεν είναι προσωπικό αλλά κοινωνικό. Δεν χρειάζεται BONUS. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ ποιος είναι. Αυτό είναι το Δίλημμα Καταστροφή ή Δημιουργικότητα.
Παναγιώτης Κόρπας
Εκπαιδευτικός –
Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου