Κατέβηκα στο χωριό μου μετά από καιρό με το τραίνο και ήταν πολύ ευχάριστο το ταξίδι. Το τραίνο κύλαγε στον κάμπο δίπλα στη θάλασσα και είναι τόσο διαφορετική διαδρομή από τον Εθνικό Δρόμο.
Στα πιο πολλά χωριά της Κορινθίας και της Αχαΐας περνάει κοντά από τη θάλασσα. Απόλαυση γι’ αυτούς που ψάχνουν την Ιθάκη, αλλά απορροφώνται από το ταξίδι και εύχονται να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Όταν φτάνω στον Ψαθόπυργο αρχίζω να νιώθω σαν το γυρισμό του ξενιτεμένου και αρχίζουν θύμησες, παλιές όταν ήμουν νέος και λείπανε λιγότεροι από αυτή τη ζωή. Φτάσαμε στην Πάτρα στο χωριό της μάνας μου και μετά άρχισαν οι εκπλήξεις. Μπήκανε ξένοι εργάτες γης για να πάνε στον Λάππα που μένουν σε κάτι παραπήγματα και ξαφνικά οι «πολιτισμένοι» άνοιξαν όλα τα παράθυρα γιατί δεν αντεχόταν η μπόχα. Αλλά ο λόγος δεν είναι η μυρωδιά που ’χουν οι άνθρωποι από τη φύση τους, αλλά είναι η «μυρωδιά» της ανθρώπινης δυστυχίας. Και εμείς οι «πολιτισμένοι» και πλυμένοι δεν κάνουμε τίποτε γι’ αυτό, αλλά τα’ ανεχόμαστε από αδιαφορία και από συμφέρον ίσως.
Κατεβήκαμε στον Λάππα, τα παράθυρα κλείσανε και μου ’ρθε για πρώτη φορά το άρωμα της μικρής Αλβανιδούλας που μπήκε στην Πάτρα και πήγαινε στην Αμαλιάδα. Μετανάστρια πρώτης γενιάς βλέπεις, φοιτήτρια καλοντυμένη με γονείς που πρόλαβαν να φτιάξουν σπίτι στα Τίρανα. Λένε όμως πως πατριώτες της στην ύπαιθρο ασκούν πίεση και βία σε ταλαίπωρους μετανάστες που ζουν σαν «ζούδια» (τοπική έκφραση) στις χαμοκέλες και προέρχονται από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Γι’ αυτό το θέμα αναδημοσιεύουμε ρεπορτάζ από την «Αυγή» του Πύργου του Ανδρέα Καπογιάννη.
Ο ανεμοστρόβιλος που έπληξε ανήμερα της εθνικής μας επετείου περιοχές της Βόρειας Ηλείας άφησε δυστυχώς αλώβητο το γκέτο της Νέας Μανολάδας, όπου σε αυτές τις περιοχές που θυμίζουν εποχές δουλείας, οι Νόμοι του Κράτους δεν υφίστανται και θα εξηγήσουμε παρακάτω. Την περασμένη Πέμπτη πήγαμε στο Δημαρχείο της Βάρδας, όπου δόθηκε συνέντευξη Τύπου από τον Νομάρχη Χαράλαμπο Καφύρα και τον Δήμαρχο Βουπρασίας Αντώνη Σερέτη παρόντος του Αντινομάρχη Ευγένιου Μπαλκάμου.
Μετά ταύτα επισκεφθήκαμε καταστήματα, οικίες και περιοχές, όπου προξενήθηκαν ζημιές από τον ανεμο-στρόβιλο που χτύπησε στις 25 Μαρτίου και ώρα 12.30 μεσημέρι κυρίως τις περιο-χές της Βάρδας και της Νέας Μανολάδας.
Μετά το ρεπορτάζ στη Βάρδα κατευθυνθήκαμε για τη Νέα Μανολάδα. Μια όμως και φτάσαμε μέχρις εκεί, πήραμε τον αγροτικό δημόσιο δρόμο, όπου αριστερά και δεξιά υπάρχουν θερμοκήπια και μέσα σε αυτά των νεοτσιφλικάδων οι παραγόμενες φράουλες. Αλλά δίπλα στα θερμοκήπια υπάρχουν και οι λαμαρινένιες παράγκες της συμφοράς. Γουρούνια ίσως να μπορούν να ζήσουν εκεί μέσα, άνθρωποι πάντως όχι. Στις φαβέλες της Βραζιλίας υπάρχει κάτι ανάλογο. Αυτό, κύριε Νομάρχη, είναι ένα αίσχος του 21ου αιώνα και διαπράττεται στη μετά βαïων και κλάδων αποκαλούμενη Ολυμπιακή Γη της Ηλείας! Αμέσως με την είσοδο του αυτοκινήτου μου στο χώρο αυτό και πάντα στον αγροτικό δημόσιο δρόμο αντιλήφθηκα ότι κάποιο IX αυτοκίνητο με παρακολουθούσε. Μια και σε εκείνη την περιοχή δεν έχει διόδους διαφυγής, έκανα στροφή και απομακρύνθηκα, αλλά μπόρεσα και έβγαλα με την ψηφιακή μου μηχανή χειρός αρκετές φωτογραφίες εν κινήσει μέσα από το αυτοκίνητό μου. Έφυγε επίσης και το άλλο αυτοκίνητο που ερχόταν πίσω μου. Μετά από λίγη ώρα ξαναγύρισα στο ίδιο σημείο, γιατί ήθελα να φωτογραφίσω μία άθλια παράγκα με βρώμικες λαμαρίνες και τρεις μαύρους ανθρώπους που έστεκαν όρθιοι εκεί. Την ώρα που πήγα να φωτογραφίσω, αντιλήφθηκα πίσω από μένα να έρχεται σιγά ένα αγροτικό ημιφορτηγό τα στοιχεία του οποίου τα βγάζω στη δημοσιότητα. Τελικά τη φωτογραφία την έβγαλα αργότερα φεύγοντας γιατί συνέβη το εξής: Ενώ μείωνα ταχύτητα, το ίδιο έκανε και ο άλλος πίσω από μένα, ο οποίος δεν με προσπερνούσε. Αν προχωρούσα στο βάθος της έκτασης θα βρισκόμουνα τελείως απομονωμένος γι' αυτό έστριψα λίγο δεξιά το αυτοκίνητο, ώστε ο άγνωστος που ακολουθούσε να φύγει. Αυτός όμως έβαλε το βαρύ όχημά του στο πλάι και έφραξε το δικό μου, με αποτέλεσμα να με ακινητοποιήσει. Ανταλλάχτηκαν οι εξής κουβέντες: Τι ψάχνεις, μου είπε με αγροίκο προφορά και δυνατή φωνή. Τίποτα, του απάντησα. Πώς τίποτα, αφού ξαναμπήκες μέσα, μου είπε. Του απάντησα, ξαναμπήκα και θα μπαίνω όποτε θέλω. Γιατί απαγορεύεται; ΝΑΙ, απαγορεύεται, είπε εκείνος με τραμπούκικο τώρα στυλ. Όχι, δεν απαγορεύεται γιατί είναι δημόσιος δρόμος, είπα με έμφαση. Σήκω φύγε, δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ, ανταπάντησε εκείνος. Τότε του φώναξα: Με απειλείς; Σκέφθηκε λίγο και απάντησε, όχι, αλλά δεν έχεις καμιά δουλειά εδώ.
Όταν του είπα, ότι θέλω να στρίψω, μου είπε να πάω με την όπισθεν. Δεν έχεις δικαίωμα να με υποχρεώσεις σε κάτι τέτοιο. Ο δρόμος είναι δημόσιος και δεν με αφήνεις να φύγω. Όταν ο τύπος πήγε στα τσακίδια, έγραψα αμέσως τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος που οδηγούσε και είναι ΗΑΖ 8760. Οι αστυνομικές αρχές μπορούν να ερευνήσουν σε ποιον ανήκει.
Ειλικρινά το λέω, πως έχω ζήσει αρκετές ριψοκίνδυνες δημοσιογραφικές αποστολές. Είναι ίσως η πρώτη φορά που διαπιστώνω μετά βεβαιότητας, ότι εκεί κινδυνεύουν, όσοι πολίτες από άλλες περιοχές της Ηλείας και της Ελλάδας θα θελήσουν να περάσουν το δρόμο αυτόν. Και απευθύνομαι στις αρμόδιες εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές: Είναι δυνατόν να υπάρχουν περιοχές στη χώρα μας, όπου κάποιοι να απαγορεύουν τη διέλευση εποχούμενων πολιτών σε δημόσιο δρόμο; Η εντύπωση που αποκόμισα είναι πως μια δράκα εκμεταλλευτών της ανθρώπινης δυστυχίας έχουν δημιουργήσει ένα γκέτο εκεί και πως συμπεριφέρονται ως κράτος εν κράτει και επομένως να μην ισχύουν οι Νόμοι της χώρας μας!!! Αυτή η απαίσια κατάσταση πρέπει να εκλείψει πάραυτα. Και όσον αφορά το αίσχος του 21ου αιώνα, με τις παράγκες- κλουβιά, να επέμβουν ανθρωπιστικοί οργανισμοί, γιατί δεν είναι δυνατόν να ζουν άνθρωποι μέσα σε κλουβιά από λαμαρίνες. Αυτό το άθλιο φαινόμενο γυρίζει την κοινωνία αιώνες πίσω, στην εποχή της δουλοκτητικής κοινωνίας. Αυτό δεν πρέπει να το ανεχτεί άλλο τόσο η Νομαρχιακή, όσο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
